البته. در اینجا یک نمای کلی دقیق از آخرین سیاست چین در مورد صادرات مواد معدنی کمیاب وجود دارد که یک حوزه پیچیده و در حال تحول از استراتژی اقتصادی و ملی است.

رویکرد چین با یک قانون جدید واحد تعریف نمی شود، بلکه با یک چارچوب جامع و سختگیرانه از کنترل ها تعریف می شود. اصل اساسی این است که از صرفاً صادرات مواد خام به سمت دستیابی به موقعیت غالب در کل زنجیره ارزش افزوده بالا، از استخراج تا تولید کالاهای نهایی مانند آهنرباهای دائمی، حرکت کند.

در اینجا اجزای اصلی آخرین سیاست آمده است:

• آنچه هست: در حالی که سیستم سهمیه مطلق به طور رسمی در سال 2015 برای مطابقت با احکام سازمان تجارت جهانی لغو شد، اما کنترل های بالفعل همچنان سختگیرانه باقی مانده است. شرکت ها باید از وزارت بازرگانی (MOFCOM) مجوز صادرات دریافت کنند.

• آخرین روند: دولت حجم صادرات را بر اساس نیازهای صنعتی استراتژیک داخلی و تقاضای بین المللی با دقت مدیریت می کند. فرآیند تأیید یک ابزار کلیدی برای کنترل است.

این یک تغییر مهم و اخیر است. سیاست ها اکنون صریحاً صادرات فناوری های حساس مرتبط با مواد معدنی کمیاب را محدود می کنند.

• به روز رسانی دسامبر 2023: وزارت بازرگانی چین و اداره کل گمرک، "فهرست فناوری های ممنوع و محدود شده از صادرات" را بازنگری کردند. این فهرست فناوری آماده سازی فلزات خاکی کمیاب و مواد آلیاژی را اضافه کرد و به طور موثر صادرات دانش برای پردازش مواد معدنی کمیاب به اشکال مفید را محدود کرد.

• مفهوم: این امر از دستیابی آسان شرکت های خارجی به تخصص پردازش پیشرفته چین جلوگیری می کند و آنها را مجبور می کند به جای آن مواد فرآوری شده یا اجزای نهایی را از چین خریداری کنند.

قدرتمندترین کنترل در منبع است: استخراج و تولید.

• آنچه هست: وزارت صنعت و فناوری اطلاعات (MIIT) سالانه "سهمیه های کنترل کل" برای استخراج و جداسازی ذوب.

• آخرین داده ها (2024): برای سال 2024، اولین دسته از سهمیه های استخراج مواد معدنی کمیاب در 135000 تن تعیین شد که افزایش قابل توجهی 12.5 درصدی نسبت به اولین دسته سال 2023 داشت. سهمیه جداسازی ذوب در 127000 تن تعیین شد که 10.4 درصد افزایش داشت.

• چرا افزایش؟ این نشان دهنده تقاضای زیاد از صنایع داخلی فناوری پیشرفته و انرژی سبز (به عنوان مثال، وسایل نقلیه الکتریکی، توربین های بادی، لوازم الکترونیکی مصرفی) است. این افزایش در درجه اول برای خدمات رسانی به رونق تولید خود چین است، نه لزوماً برای افزایش چشمگیر صادرات مواد خام.

• ادغام: دولت در حال ادغام تولیدکنندگان مواد معدنی کمیاب در چند گروه بزرگ تحت کنترل دولت (به ویژه گروه مواد معدنی کمیاب چین) بوده است. این یک "قهرمان ملی" ایجاد می کند که امکان مذاکره بهتر قیمت، کنترل متمرکز و اجرای سیاست ملی را فراهم می کند.

• ذخیره سازی: اداره ملی ذخایر غذایی و استراتژیک به طور دوره ای مواد معدنی کمیاب را خریداری و ذخیره می کند. این به عنوان یک بافر برای تثبیت قیمت ها و اطمینان از امنیت عرضه برای صنعت چین در طول اختلالات ژئوپلیتیکی عمل می کند.

• استانداردهای زیست محیطی: قوانین سختگیرانه زیست محیطی برای توجیه تعطیلی معادن ناکارآمد یا آلوده کننده استفاده می شود که عرضه را محدود می کند و هزینه ها را افزایش می دهد و به طور نامتناسبی بر عملیات کوچکتر و وابسته به خارج از کشور تأثیر می گذارد.

• اجرای گمرکی: افزایش نظارت در گمرک، از جمله بازرسی های دقیق برای کالاهای اظهار نشده یا قاچاق، تضمین می کند که کنترل های صادرات اجرا می شوند.

1. امنیت ملی و ژئوپلیتیک: مواد معدنی کمیاب به عنوان یک دارایی استراتژیک در نظر گرفته می شوند. کنترل های صادرات یک ابزار قدرتمند در دیپلماسی بین المللی و اختلافات تجاری هستند.

2. سیاست صنعتی داخلی: چین می خواهد در زنجیره ارزش حرکت کند. هدف این است که کارخانه جهان برای قطعات با فناوری پیشرفته (مانند آهنربا برای خودروهای برقی) باشد، نه فقط تامین کننده مواد خام.

3. حفاظت از محیط زیست: رسیدگی به آلودگی تاریخی قابل توجه ناشی از استخراج مواد معدنی کمیاب که به درستی تنظیم نشده است.

اگر به دنبال واردات مواد معدنی کمیاب از چین هستید، انتظار داشته باشید:

• بازاری بسیار تنظیم شده که تحت سلطه چند شرکت بزرگ مرتبط با دولت است.

• هزینه های بالاتر برای مواد خام.

• دشواری فزاینده در دسترسی به پیشرفته ترین فناوری پردازش.

• فشار احتمالی از سوی تامین کنندگان چینی برای فروش محصولات با ارزش افزوده (به عنوان مثال، آهنربا) به جای اکسیدهای خام.

• نیاز به اطمینان از اینکه تمام اسناد و مجوزها کاملاً مرتب هستند تا از تاخیرهای گمرکی جلوگیری شود.

در اصل، آخرین سیاست چین در مورد ممنوعیت صریح صادرات نیست، بلکه در مورد اعمال حداکثر کنترل استراتژیک بر کل زنجیره ارزش مواد معدنی کمیاب است، که امنیت اقتصادی و تسلط فناوری خود را تضمین می کند و در عین حال از آن به عنوان اهرمی برای نفوذ ژئوپلیتیکی استفاده می کند.